Zjawiska Paranormalne

Szira De' Lesore

Dawajcie mi tu straszne prawdziwe lub nieprawdziwe historyjki!!!! Przepadam za nimi.. ;D
***
Ja chciałam na chwile poruszyc temat "instynktu" człowieka. Więc tak.. na tym forum wymyśliłam sobie nazwę Shira (Szira).Wprost uwielbiam bajki z dzikimi kotami w roli głównej lub drugoplanowej. Epoka lodowcowa - no cóż, bardzo ją lubię, a szczególnie naszego tygrysa szablozębnego. Prawdziwym hitem była 3 z dinozaurami w roli głównej. Teraz hitem będzie zapewne 4 - wędrówka kontynentów. Postanowiłam teraz trochę zagłębic wiedzę, i dowiedziałam się, że kolejna postac która będzie u mnie na 1 miejscu w tej grze (chodzi oczywiście o przyszłą miłośc Diega) również nazywa się .. Shira O.o a nigdy wcześniej o takim imieniu nie słyszałam.
Niestety, często wymyślam nazwy postaci które już są np: Irisha, Hiratuza itd.
***
DOBRA, nie ma tematu! Very Happy

to tylko ciekawostka. Dawajcie więc straszne historyjki!

Illuvatar

Creepypasty~

Szira De' Lesore

Dobree

Illuv, skąd to masz?

Illuvatar

Z internetu. Na wielu stronach można znaleźć taki historyjki.

Illuvatar

Navy

to drugie to jest śmieszne, nie straszne. :p

Illuvatar

Mnie akurat to drugie dobiło w jakiś niewyjaśniony sposób.

Szira De' Lesore

To drugie da się wyjaśnić xD

Massacre

A ja wam opowiem autentyka i już na wstępie odradzam jakichkolwiek prób praktykowania tego. To mogłoby się dla każdego źle skończyć.

***
A więc, pewnego razu zostałem sam w domu. Mieszkam z ciotką i wujkiem ( rodzice zmarli gdy miałem 8 lat) w domu dość rozległym. Można go porównać do pałacyku. No i jak zwykle siedziałem u siebie w pokoju i oglądałem telewizor. Pragnę zauważyć, że za oknem było jeszcze jasno!
I tak siedzę i siedzę... nagle w kuchni usłyszałem silny trzask. Pomyślałem, że pewnie ciocia wróciła i niechcący wypadł jej talerz lub coś innego. Grubo się zdziwiłem, gdy wyszedłem po picie. Wrzasnąłem na całą chatę, by sprawdzić czy ktoś jest już w domu, ale nikogo nie było... W kuchni szuflada była rozwarta na całą szerokość, a z niej wypadł kubek oraz mój talerz... Na początku myślałem, że to zwykły przypadek, ale potem działo się gorzej...
Gdy kładłem się spać, w pokoju podczas upalnego dnia, było strasznie zimno! Wiedziałem, że to już nie jest normalne i wtedy usłyszałem głosy jakieś takie zniekształcone... Trwało to koło 5 sekund, a potem wszystko ucichło. Nazajutrz pomyślałem sobie, że to coś może oznaczać... Wbiłem na internet i szukałem jakiegoś wytłumaczenia... Wszystko podchodziło pod czarną magię, jakieś niezrozumiałe dla mnie rzeczy, ale o dziwo tak mnie to wciągnęło, że postanowiłem, że spróbuję czegoś się nauczyć... To było najgłupsze postanowienie jakie mi się nasunęło na głowę. Gdy byłem znów sam w domu, przygotowałem to co było niby potrzebne do kontaktu z tym "drugim" światem. Usypałem pentagram z soli (lub mąki, nie pamiętam) o zaostrzonych rogach, co oznaczało duże niebezpieczeństwo. Rozstawiłem świece i zasłoniłem okna żaluzjami, ciemność to podstawa.
Wypowiedziałem wtedy jakieś dziwne i niezrozumiałe słowa, ale nic się nie stało... Byłem rozczarowany tym wszystkim. Nie sądziłem jednak, że w nocy ten efekt nadejdzie tak niespodziewanie. Przebudziłem się po koszmarze, za oknem ciemno jakby nie było nawet światła księżyca. Spojrzałem na podłogę, a tam jakaś czarna postać (bez nóg!) czołgała się na rękach w moją stronę. Obok niej było krzesło, które niczym w horrorach, obracało się niesamowicie szybko (było obrotowe). Byłem przerażony w miarę gdy to coś podchodziło do mnie z takim mozołem, ale jednocześnie chcące mnie dopaść. Wyskoczyłem z łóżka jak z procy i pognałem do łazienki. Tam światło było dość mocne. Przyłożyłem ucho do drzwi i nasłuchiwałem... Słyszałem, jak drzwi od mojego pokoju powolutku się rozwierają i słyszałem takie "człapanie" jakby ktoś rękoma klaskał w dużych odstępach. I nagle ucichło... Wytężyłem słuch, a tu nagle dziwny ryk i silne uderzenie w drzwi (zauważcie, że przyłożyłem wtedy ucho do nich) i tak mnie ze strachu odrzuciło, że miałem ochotę wydostać się przez balkon i wyskoczyć z 2 piętra. Bałem się odezwać lub też zawołać ciotkę i wujka. Pomyślałem, że jeśli oni wyjdą to to coś ich dorwie... Przesiedziałem do rana w toalecie. Zdążyłem z niej wyjść zanim ciocia wstała i mnie nie przyuważyła. Powoli wszedłem do pokoju, a tam niesamowity bajzel. Łóżko przesunięte na środek, na nim stało krzesło, a na krześle kolejne krzesło... Podłoga była tak porysowana, jakby stado nastolatek porysowało ją cyrklem. Szybko ogarnąłem to i usiadłem. Pomyślałem by powiedzieć to rodzinie, żeby pomogli coś wymyślić z tym fantem. Sam nie mogłem znaleźć rozwiązania, bo z doświadczenia wiedziałem, że tego łatwo się nie da teraz odgonić. A próby odeslania tego czegoś mogłyby pogorszyć tylko sprawę. Zdałem się na siebie i szukałem pomocy u egzorcystów czy wyższych kapłanów, którzy mogli w jakiś sposób zamknąć to niewidzialne przejście dla złych dusz czy też demonów. Rysując ten pentagram to tak jak otwieranie drzwi niepowołanej osobie, zapraszając ją na obiad do siebie... Wtedy tego nie wiedziałem, ale teraz wiem, że to istnieje i naprawdę nie życzyłbym tego nikomu. Najgorsze jest to, że jeśli nie uda się tego odgonić w porę, może być za późno na jakąkolwiek pomoc... Prędzej człowiek wykończyłby sie psychicznie, lub też został zabity przez te "istoty". Kto nie wierzy w ich istnienie, niech nie wierzy i nie stara się dociec tego. Już zawsze będzie mi to siedziało w pamięci... A mogło być jeszcze gorzej...

Szira De' Lesore

Boję się spać, Masakro!! XO

Frost

Znam jeszcze parę innych ciekawych, może te nie będą prawdziwe, ale jedna z nich też jest faktem bo przydarzyła się znajomemu.
Opowiem jak mnie natchnie na pisanie ;pp

~Mass

Szira De' Lesore

Oby to było jak najszybciej xD

Frost

No ok. Teraz mogę opowiedzieć, ale bez takich większych szczegółów, ażeby zachować prywatne dane osobowe.
Opowieść ma będzie nieco krótsza od poprzedniej, ale równie dobrze mrożąca krew w żyłach. Będzie dotyczyła mojego znajomego z lat młodości, gdy jeszcze nie wyprowadził się z miasta po całym tym zajściu.

***
To było około 6 lat temu. Mój znajomy i ja bardzo lubiliśmy horrory, wręcz zawsze udawaliśmy takie wymyślane zabawy w lesie w późnych porach. Interesowały nas najbardziej zjawiska paranormalne, duchy, zjawy, larwy astralne, nawet demony. W ogóle ta tematyka siedziała nam w głowach i byliśmy zbyt głupi by dać sobie z tym spokój.
Pewnego razu, będąc u siebie w domu, zaczepił mnie kolega, pytając czy nie wyjdę jak zwykle na dwór. Zaproponował wypad na cmentarz. Po jego naporze, skusiłem się, ale nie chciałem tam odwalać jakichś rytuałów czy czegoś, co mogłoby spowodować nieodwracalne konsekwencje. Wtedy w takie coś wierzyłem i to bardzo, a jest tak nawet do dziś. Po drodze, opowiadaliśmy sobie straszne historie wyczytane z neta(wtedy wówczas ja i kolega czytaliśmy tego tonami.), by podbudować klimat.
Na miejscu byliśmy po jakichś 15 minutach. Kolega wszedł pierwszy i od razu przeszliśmy do starego budynku. Wyglądało to jak wejście do katakumb, zwłaszcza, że schody kręciły się spiralą, aczkolwiek nigdy nie odważyliśmy się tam wejść. Tylko szaleniec wszedłby tam po zmroku... Zaczailiśmy się do niemieckiego grobu(tak, po dzisiaj są tu groby byłych nazistów) i usiedliśmy obok. Kolega wyciągnął książeczkę z czarną oprawką i począł czytać jakieś losowo wybrane teksty. Ponoć to miało zadziałać, ale nic prócz wiatru nie czuliśmy. Powiem szczerze, że samo czytanie kolegi przyprawiało mnie o silne dreszcze i niepokój... Minęło niespełna 10 minut, kiedy to jedna ze świeczek zgasła samowolnie. Nie wiało aż tak, by zdmuchnął ją wiatr, ale też nie wypaliła się bo miała pełny wkład. Poczułem się nieco osaczony. Jakby tysiąc par oczu na mnie spoglądało w tamtej chwili. Kontrolnie spytałem kolegę czy też czuje jakby ktoś na niego patrzył. On się przez chwilę nie odezwał, ale potem pokiwał głową, że czuje to samo. Baliśmy się ruszyć z miejsca. Człowiek ze strachu jest sparaliżowany, ma ograniczone możliwości ruchu, a wyobraźnia płata figle, choć i ona czasami może uratować życie. Spojrzałem za siebie, ale nie widziałem nic prócz małych żarzących się lampionów czy też zniczy. Wstaliśmy powolutku i zaczęliśmy iść w ciszy w kierunku bramy. Pamiętam, że kolega nie zamykał jej na zawias, toteż szarpnąłem furtkę, a ta nic... Osłupieliśmy z wrażenia. Raczej nikt o tej porze by nie robił sobie żartów i zamykał furtkę... Chwilę zajęło by kolega przeszedł przez bramę i otworzył furtkę od zewnątrz. Ja w tym czasie bałem się nawet spojrzeć za siebie. Czułem nadal te spojrzenia na sobie, a nawet wydawało mi się, że coś w moim kierunku podąża, tyle, że tego nie widziałem. Szybko przeszedłem przez furtkę i zamknęliśmy ją szczelnie. W drodze powrotnej, atmosfera troszkę się rozluźniła. Śmialiśmy się z naszych bladych min, gdy nagle od strony kolegi usłyszeliśmy dziwny szelest. Pragnę dodać iż droga na cmentarz prowadziła asfaltem przez las, toteż wszystko mogło się zdarzyć. Spojrzeliśmy w tamtą stronę, ale to nie mogła być ani żadna zwierzyna, a tym bardziej człowiek. Znów się zraziliśmy i przyspieszyliśmy tempa. Zerwał się wówczas silny wiatr, ograniczając nasz zmysł słuchu. Ja ze strachu zacząłem biec truchtem, zaś kolega w tym czasie zgubił buta i chciał go nałożyć. Gdy wybiegłem z lasu, kolegi za mną nie było. Orientacyjnie, wrzasnąłem w tamtą stronę, ale zero odzewu. Chciałem już tam wrócić po niego, gdy nagle wyłonił się z cienia drzew zapłakany. Nigdy w życiu nie widziałem, by płakał. Pytałem się go co się stało, ale on nie odpowiedział ani słowem, jakby jego głos wysiadł i już nigdy nie miał powrócić. Wróciliśmy do domów w ciszy. Nazajutrz jego matka zadzwoniła, że kolega trafił do szpitala, miał ponoć w nocy silne duszności, nie mógł samodzielnie oddychać. Podłączyli go do aparatury. Byłem przy nim w tych chwilach, a jego matka zasypywała mnie pytaniami, co robiliśmy, że tak się załatwił... Nie mogłem chyba powiedzieć prawdy, zresztą sam nie wiedziałem co się wtedy stało, gdy zgubił tego buta... Minęły tak orientacyjnie z 2 tygodnie kiedy odezwał się do mnie. Mówił, że wyprowadza się stąd i przekonał matkę, że tutaj nie może zostać. Poprosiłem go o spotkanie, bo przecież chciałem znać powód. Gdy się spotkaliśmy, usiadł na ławce ze zwieszoną głową.
Opowiedział mi w skrócie, co wtedy się wydarzyło. Gdy zakładał buta, coś szarpnęło go za koszulkę, a potem przewróciło na ziemię. Ponoć kolega widział 3 zniekształcone twarze, z czego jedna była kobieca. Były ponoć tak przerażające, że koledze odjęło mowy, tak jakby ich widok miał to spowodować. Zaś w nocy śniły mu się te same twarze, które szeptały do niego jakieś chore sentencje, groziły mu czy coś... Z tego powodu chciał wyjechać. Wstał z ławki, podał mi rękę i wtedy ostatni raz go widziałem. Po tamtym zdarzeniu, nasz kontakt zerwał się aż po dzisiejsze dni.

***

Historia jest oparta na moich oraz pana M. doświadczeniach. Nic co tu napisałem nie jest kłamstwem, aczkolwiek niektórzy mogą sobie myśleć inaczej, szczerze to nie interesuje mnie to. W tej historii sami widzicie, że tego co nie widać na pewno może zranić, gdy tylko się "to" rozdrażni. Więc ku waszej przestrodze, nie próbujcie tego na własną rękę.

Szira De' Lesore

Brrrrrrrr >.< ciekawe.. ja bym:
1. albo wiała;
2. albo na miejscu wykitowała.

Frost

Tak też uczynił mój dawny kolega, wyprowadzając się.