Arcus

Arcus

Imię: Arcus
Wiek: Cztery lata
Rasa: Gepard
Ranga: Dorosły
Wygląd: Na pewno widzieliście kiedyś geparda. Może nie na żywo, ale na zdjęciach, w telewizji. Pewnie wiecie, że jego sierść jest piaskowego koloru z brązowymi cętkami... Uszy, mimo, że na avatarze takich nie ma, są nieco wydłużone i spiczaste, oczy zaś zielone jak liście młodych drzew.
Historia:
Wychowywał się w dosyć agresywnej grupie, była tu Grupa Zemsty. Miał roztarganą sierść i szczerzył zęby. Zawsze taki był. To dziwiło tygrysa.
-Arcus, czego to zawsze zęby wietrzysz?- spytał jego kolega, owy tygrys. Gepard zaśmiał się.
-O, mój drogi, życie jest zbyt piękne, by stale być smutny.- odparł, śmiejąc się. Był młody, oj tak. Widać, że niedawno stał się dorosły. I miał opuścić krainę. Poprawił sierść.
-Oni cię wygnali a ty...- przyjaciel nie dokończył, zmarszczył brwi.
-Właśnie, za co?- spytał mrugając oczyma Arcus. Był zaskoczony, bowiem nigdy niczego nie przeskrobał.
-Jesteś za wesoły.- odparł tygrys z powagą. Może zbyt wielką? Cóż, dla Arcusa na pewno.
-No cóż, żegnaj więc!- krzyknął gepard, szybko biegnąc ku... nieznanemu. Jak na razie wszystko szło dobrze. Kotowaty czuł wiatr we włosach, czasami polował na mniejsze zwierzątka, najczęściej jadł rośliny. Był elfem. Lecz tego jeszcze nie wiedział.
Na pustkowiu, sawannie zaczął padać... deszcz! To było coś, co Arcus kochał gdy było gorąco. I jak suszyło go gardło. Gdy przestało padać, kot biegł dalej. Spotkał wiele innych swych pobratymców, lecz nie chciał do nich dołączyć. Gepard biegł, biegł, uciekał przed słoniami... aż dotarł tutaj, do krainy pełnej... magii. Po drodze spotkał jednak ciężko zranionego kojota.
Pomóc psowatemu?
Pomógł. Tylko dotknął jego rany...
Bo miał moc. O której nigdy przedtem nie wiedział. Znowu.
Charakter: Czy można było go kiedyś zobaczyć smutnego? No raczej nie. Chyba, że stracił kogoś bliskiego... Co rzadko się zdarza. Jest pokojowo nastawiony do wszystkiego i wszystkich. Tylko czasem bywa nieufny dla psowatych. Oraz wrogów Gildii. zawsze pomocny i skory do działania. Uparty i nic nie przeszkodzi mu dojść do celu.
Atut: Szybkość.
Ekwipunek: Wielki wisior-gwiazda na szyi.
Coś więcej: Nic.
Moc** Uzdrawianie. tu chyba nie trzeba tłumaczyć.

Szira De' Lesore

Akcept. Przyjmuje z rangą elf.