Pamiętnik? To nie przystoi samcowi...

Shey

Wpis pierwszy...

Kilka dni temu przywędrowałem do tej krainy, mając za zadanie dołączyć do gildii Mroku i stać się istotą łaknącą krwi... Ale miałem wątpliwości. A one osłabiają nawet bardziej, niż rany fizyczne, przekonałem się o tym nie raz. Jednego wieczoru został odprawiony rytuał, przeżyłem przemianę, następnej nocy zabijając kruka. Przyznam, że czułem się bosko, jednak nie minął dzień, znów poczułem mordercze pragnienie. Zaczajony w mroku, chciałem się napoić kocią krwią, jednak w ostatniej chwili zrezygnowałem, przyjrzawszy się mojej niedoszłej ofierze. Samica przypominała mi kogoś z przeszłości, jedyną osobę przez, którą zdecydowałem się na zabijanie. Była to istota dla mnie bardzo ważna. Odszedłem, pożywiając się krwią jelenia. Gdy minęły kolejne dwa dni, poszedłem poszukać kolejnych zwierząt na zawołanie mojej mocy, znanej pod nazwą Mroczna Melodia. Dotarłem wtedy do jaskini, zafascynowany obserwowałem nietoperze. Chwilę potem dołączyła do mnie lamparcica, która oświecała sobie drogę złotą aurą. Struchlałem, więc krzyknąłem do niej, żeby zgasiła swą moc, jednak wolała być złośliwa, oślepiając mnie, oraz całe stado nietoperzy. Zwierzęta uciekały w popłochu, kilka mnie zraniło. Nim się obejrzałem, wszystko się skończyło, a ja i ta 'pani Złośliwa', jak ją wtedy nazwałem, zostaliśmy pochłonięci przez ciemność. Doszło kilka ostrych słów, a ja skierowałem się do wyjścia. Nade mną usłyszałem szelest, a potem ujrzałem, jak lamparcica odfruwa na drzewo, dzięki czarnym skrzydłom. Ku memu zdziwieniu, sprawa potoczyła się tak, że zaczęliśmy rozmawiać bez jako takich rękoczynów, raz nawet na mnie spadła z drzewa. Kilka docinek, kilka miłych, dziwnych słów i rozmowa spodobała mi się, aż do czasu wstrętnego chichotu, oraz istot z podziemia. Szira, bo takie nosiła imię ta samica, jak zarówno przywódczyni wrogiej gildii, uratowała mnie przed zemstą jakiegoś wrednego ducha. Słaniając się na nogach, uśmiechnęła się do jakiegoś samca z jej gildii, a on ją złapał, niemal łapczywie przyglądałem się ich poczynaniom. Chwilę potem doszła również samiczka z mordeczką pełną radości, natomiast zapora mojej rozmowy z Szirą, upadła. Wściekła się, że nie padłem do jej stóp i nie podziękowałem jej za bohaterski czyn, jednak ja już taki jestem, jam jest lew, duma płynie w mej krwi. Po chwili jednak zdobyłem się na jako taką odwagę, dziękując jej, a potem odszedłem, zostawiając mój znak beta, żebym mógł przywołać nietoperze moim magicznym rykiem. Nim się obejrzałem, ten cały Rover zaczął na mnie źle nadawać rysicy z uśmiechem na pyszczku, więc odszedłem znów w kierunku Sziry, lecz ta patrzyła na mnie z wyrzutem, a potem wszyscy uciekli, nim zaszło słońce, warto wspomnieć... Poczułem się wtedy pusty, ukryłem mój smutek, ukrywając go pod nutką pogardy. Nie żebym był ciotą, ale jeszcze nie przygotowałem się na złośliwość ze strony 80% kotów w tym terytorium. Jednak wtedy przypomniałem sobie słowa matki 'Nigdy nie jest łatwo, jednak pamiętaj, że gildia cię nigdy nie zdradzi...'. O tak, ta rada kryła w sobie coś więcej, niż pocieszenie... Jednak bardzo polubiłem Szirę i mam nadzieję, że w przyszłości nasze stosunki pozostaną na przynajmniej neutralnym poziomie. Zadbam również, by to nie szkodziło reputacji, tych którzy ośmielili się mnie przyjąć do swej rodziny.