Wzgórze rozpaczy

Frost

Ponoć na tym wzgórzu rozpętała się niegdyś krwawa bitwa pomiędzy starszymi gildiami. Walka była zacięta, a ofiar przybywało z minuty na minutę. Gdy Mrok został pokonany, a bohaterowie powrócili z chwałą do swych rodzin, miejsce to spowiła gęsta mgła. Z niewyjaśnionych jednak przyczyn, da się tu usłyszeć głosy poległych, tajemnicze szepty i przeszywający chłód. Powiadano, iż rodziny poległych przybywały w to miejsce po to by opłakiwać zmarłych. Dlatego miejsce to nosi nazwę "Wzgórze rozpaczy".
***

Frost, zwabiony tajemniczymi odgłosami, wtargnął na to miejsce. Od razu wbiegł na nieznaczne wzniesienie i przysiadł. Czuł na sobie setki par oczu, ale jego to nie wzruszało. Nie był typem strachliwego kota. Rozglądał się, a kąciki ust, nieznacznie się uniosły.

Yggdrasil

Co przywiodło tutaj Yggdrasila? Był jasnowidzem, teraz Wyrocznią. Ciągnęło go do miejsc przepełnionych magią - nie zawsze tą dobrą. Miejsce to.. było dziwne. Emanowało śmiercią. Nie czuł do niego żadnych uczuć oprócz smutku. Wędrując tak, powoli, z dosyć pochylonym łbem wyczuł zapach innego kota. Rozejrzał się, jednak mgła utrudniała widoczność.

Frost

Bystry wzrok Frost'a spostrzegł rozmazaną postać. Och, czyżby jakaś nierozważna istota postanowiła przyjść właśnie wtedy, kiedy miejsce było zajęte przez Przywódcę Śniegu? No cóż... Może jakoś umili czas Frostowi.
Zerwał się na równe nogi i jednym susem wskoczył na jałowe drzewo. O dziwo, było w stanie utrzymać ciężar ciała samca, mimo swej starości.

Yggdrasil

Yggdrasil co najmniej nie miał wrogich zamiarów. Chwilę jeszcze nasłuchiwał, jednak mgła nie tylko ograniczała widoczność. Lew był bardziej podatny na szepty, które powoli zaczęły wkradać się mu do ucha, szepcząc szkaradne słowa w nieznanym mu języku. Ale to tylko szepty, umęczone dusze, które nie mogą zaznać spokoju. Ruszył dalej, nie wiedząc tego, ale zbliżał się powoli do Frosta..

Frost

Frost wiedział, że jest na razie nie widoczny. Mgła przybierała odcień jego umaszczenia, toteż był niewykrywalny.
Wyszeptał jedynie pewne zaklęcie, które umiał już za czasów malca.
Wtem zerwał się lekki wietrzyk, zaś na ziemi pojawił się istny lód. Wystarczyłoby na niego stąpnąć, a straciłoby się kontrolę nad swym ciałem. To też chciał osiągnąć Frost, wciągając w to tajemniczego przybysza.

Yggdrasil

Niestety, Yggdrasil sądził, że woń którą wyczuł należała do osobnika, który polazł w inną stronę. Nie patrzył przez jakiś czas na ziemię - wpatrywał się w mgłę, idąc za szeptami, choć czuł, że nie powinien. W końcu podwinęły mu się łapy. Zdziwiło go to, nie mógł przeczyć, bo przecież była tutaj jałowa ziemia.. zaraz..
lód?
Zmarszczył nos, czując, że wpadł w czyjąś pułapkę.

Frost

Widząc to, jak nieporadny samiec przewraca się w tą i w tamtą, zaśmiał się głośno, jednocześnie zdradzając swoją pozycję. Może i to lepiej, bo kto by nie chciał wiedzieć z kim ma do czynienia. Spojrzał na samca z lekką drwiną, jednocześnie uniósł łapę i oglądał swe lodowate pazury.
- A kogóż ja tu widzę. Czyżbyś zbłądził malutki? - ozwał się w stronę tamtego.

Yggdrasil

- Chodzenie za szeptami zawsze sprowadza na złą drogę. - mruknął, szepty umilkły. Najwidoczniej uznały, że Ygg nie jest przydatny, skoro nie może się ruszyć przez ten lód. W tym czasie on, trochę nieporadnie, przyciągnął do siebie łapy, coby nie wyglądać jak czerwony placek.
- Ale sądzę, że nie do Ciebie mnie prowadziły.

Frost

Szepty, szepty, śmierć i nieporadność. Istnienie bólu i cierpienia, och tak... - wymruczał anarchicznie i niezrozumiale, ale jego wiedza była czasami przydatna.
Spojrzał na czerwonego. Jego lodowate spojrzenie wbijało mu się aż pod skórę.
- To miejsce to cmentarzysko, a Ty dałeś się ponieść zwadzie. Gdybyś chociaż wiedział ile spoczywa tu dusz, uwięzionych na wieki, czekających na szansę by dostać upragnioną okazje. Wiesz o czym mówię? - spojrzał pytająco na samca.
- Nie daj się zwieść. Niektóre dusze czekają właśnie na takich jak Ty, który wpadnie w ich pułapkę i już z niej nie wyjdzie... - dodał po chwili.

Yggdrasil

- Słyszę je, jednak ich nie rozumiem. Przemawiają w szkaradnym języku, lub tylko ich słowa są tak szkaradne. - przyznał. Wyczuwał już z dala, że jest to cmentarzysko. Ale czasami.. potrzebne są chwile zwątpienia.
- Zastanawiam się, czy to właśnie ty podłożyłeś mi lód pod łapy. - oddał jeszcze, choć mógł się tego spodziewać. Czuł jego nieprzyjemne spojrzenie, zaś białe futro.. o Gildii Śniegu tylko słyszał. To był jeden z nich?
Potężni.

Frost

Zaśmiał się, po czym zastrzygł uchem.
- Nawet jeśli ja, to co? - uśmiechnął się, ukazując kły.
Gdzie Frost, by skrzywdził jakąkolwiek istotkę? Musiałby być złym. Zaraz, zaraz... On jest zły.
Tym razem nie szeptał, lecz wypowiedział kolejną formułkę.
Wolał gdy jego cel jest na uwięzi, wtedy to go satysfakcjonuje.
Z ziemi wydobyły się pomniejsze lodowe szpikulce, które zamieniły się w ciernie, następnie owijając łapy samca.
Frost zeskoczył z próchniejącego już drzewa.
- Czyżbyś naprawdę nie wiedział kim jestem? - zwrócił się z pytaniem do czerwonego.
Nawet się nie przedstawił... Co za tupet.

Yggdrasil

Cóż, już wcześniej był zaniepokojony zachowaniem Frost'a, przez co całkowicie zapomniał o manierach. Zresztą, kto zaczyna znajomość podkładając lód pod nogi, ha?
- Domyślam się. - mruknął cicho, mrużąc oczy na widok szpikulców. Czuł jednak, że jego Bogini jest z nim i raczej nic mu się nie stanie. Raczej. Nie mogła co moment ratować mu tyłka, co byłoby bardzo wygodne.
- Chcę tylko powiedzieć, że nie mam wrogich zamiarów. - dodał po chwili, obserwując samca.

Frost

Czyżby? Och jaka szkoda... A już zaczynało być ciekawie. - wymamrotał, stykając jednocześnie swój pazur z lodowymi cierniami. One jak dotknięte żarem, zwinęły się i zniknęły pod ziemią.
- Było zabawnie, ale nie przywykłem, by znęcać się nad nowymi. Jestem Frost- Przywódca Gildii Śniegu, a jednocześnie zwiastun zimy. - przedstawił się pierwszy, ale to tylko dlatego, że chciał poznać też imię tego czerwonego.

Yggdrasil

Z chęcią przytulił do siebie łapki ciesząc się odzyskaną wolnością.
- Jestem Yggdrasil, Wyrocznia gildii Słońca. To zaszczyt Cię poznać. - powiedział, trzymając łapki przy sobie. Miał do Frost'a lekki uraz, za te ciernie i co najmniej czuł przed nim respekt, ale to raczej dobrze, prawda? Zresztą szacunek trzeba mieć dla każdego. Czuł, że Frost to potężny przeciwnik.
Lepiej go mieć po swojej stronie.
- Z tego co słyszałem nie mamy zbyt dobrych stosunków, jednak zastanawiam się, dlaczego.
Naiwne pytanie, prawda? Ale lepiej udawać głupiego, może się czegoś dowie.

Frost

No cóż... Z oczów samca wyczytywał jakoby respekt, ale nie dawał się ponieść tej przyjaźni. W końcu należał do gildii słońca, a to już było co innego.
- Rozumiem. Wiesz... Gildia Słońca nie ceni sobie nas za wysoko. Myślą, że jesteśmy tylko pokrakami, zimnymi i nic nie wartymi. Jednak Zima ma swoje prawa, a że to ja dowodzę tutaj, wszystko się wkrótce zmieni! - warknął i uderzył łapą o ziemię, zaś na niej pojawiły się lodowe ślady, które pełzły po niej niczym wąż.