Wielka rzeka

Kayrena

Ta bezimienna rzeka to cud natury. Głęboka na ponad trzydzieści siedem łap i szeroka na dwa i pół razy tyle. Ciągnie się ona od ziem niczyich po morze. To w niej zamieszkują najdziwniejsze ryby tego świata - jedna z nich to na przykład Fetylica, czyli ryba z łapami zamiast płetw. Inna to nieznana nikomu ryba potrafiąca latac. W tej rzece jeszcze wiele jest do poznania.

Jej silne łapy stanęły pewnym korkiem na lekkim uniesieniu, tuż przy głębokiej rzece. Ona i jej lud poczuli znak od bogów, że muszą tu przybyc. Jej sierśc tarmosił lekko północny wiatr, przynosząc nowiny - nadchodzi gildia mroku.
-Przygotujcie się. - jej gruby głos skierowany był do gildiowiczów słońca. -Kazaayr nadchodzi.
Odwróciła łeb w stronę horyzontu na drugiej stronie wielkiej rzeki. Zmrużyła oczy i dostrzegła punkt daleko, daleko na północ. To pewnie oni.
Zbliża się wróg.

Rover Va' Makkio

Anioł stanął najbliżej przywódczyni. Nie wszedł jednak na uniesienie. Nie był jej partnerem, ani nawet zastępcą. Mimo tego, bardzo dążył do "awansu". On... on kochał Kayrenę. Ale nie miał najmniejszego zamiaru się z tym ujawniac. To raczej wstydliwy temat. Bynajmniej dla niego - ha, mimo iż jest dorosły, zachowuje się troche jak zakochany nastolatek. Ale co poradzic? Nie często zakochujemy się w tak ważnych osobach, prawda?
-Jesteśmy gotowi, pani. - powiedział z wielkim szacunkiem. Wyprostował się i przybrał bardzo skupioną minę mędrca. Z perspektywy Kayreny wyglądało to bardzo... komicznie.

Anakonda

A i owszem, to oni. Szybkim i bezszelestnym krokiem wszyscy Kazayrarzy pędzili w stronę rzeki. Widzieli ich. Anakonda wręcz wyszczerzyła się w brutalnym uśmiechu. Wybrana przez grono za tymczasowego wojownika i przywódcę gildii, postanowiła wziąśc wszystko w garśc i pomścic Miruku, która znikła z powierzchni ziemi.
A Szira dalej żyje. I chodzi po tym świecie, jako niematerialna istota.
ALE ISTNIEJE.
W przeciwieństwie do Miruku.
Miruku... jej mistrzyni. Potomkini szatana, jej autorytet. Chciała byc taka jak ona.
W końcu wszystkie cienie dotarły do brzegu. Mimo odległości widzieli wszystkich z gildii słońca. Krwiście czerwone oczy Anakondy odnalazły wzrokiem przywódcę.
Kayrena.
Zaśmiała się ponuro.
-Widzę, że już wybraliście nowego przywódcę. - zamiotła podłogę swoim ogonem. Wbiła pazury w ziemie, rządna krwi, morderstwa, śmierci... patrzyła z pogardą na Esweryńskich Zeyvatiri. ŻAŁOŚNI...

Kayrena

Beznamiętnie patrzyła na coraz bardziej przybliżającą się armię Azayrarów. W kącikach pyska zabłysnął kieł. Mimo iż była niewzruszona, z samej nienawiści do nich wszystkich chciała atakowac.
Prychnęła, gdy usłyszała znienawidzony dźwięk. Głos demona.
-Za to wy jeszcze go nie macie. - odpowiedziała, prostując się. Sporej postawy lwica z pewnością przewyższała wampirzycę. Wiedziała że ta pragnie krwi. W końcu czego innego chciałoby to obrzydliwe stworzenie?

Yukoshi

Patrzyła złowrogo na przeciwną gildię. Źle jej z oczu patrzyło. Warknęła cicho, ukazując szereg równych i ostrych kłów. Chciała skoczyć do wody, mimo iż jej nie cierpiała. Chciała wgryźć się w gardło jednemu z tych przeklętych Zeyvatiri. Najlepiej, gdyby była to ta śmierdząca dobrem Kayrena, która niegdyś była upadłym aniołem. Wtedy, to jeszcze była do zniesienia... a teraz?

Anakonda

Przymrużyła oczy. Uniosła przy tym wargi. To, co powiedziała ta bezczelna lwica, prawie wytrąciło ją z równowagi.
-Nasza przywódczyni poległa - warknęła. -Ale wasza także. Nie zapominaj o tym! - uderzyła wściekle łapą o ziemie. Gmacha pyłu uniosła się do góry, drażniąc nozdrza Anakondy. Nie zrobiło to jednak na niej wrażenia, dalej przemawiała. -Jestem zastępcą przywódcy, niedługo na tron naszej gildii wejdzie szatan czystej krwi! - po tych słowach cała armia Azayrarah zaczęła donośnie ryczeć ku coraz ciemniejszemu niebu, niczym wyjące wilki składając cześć lunie. -A wtedy pokonamy was, marne kmioty! - wyszczerzyła się. -Ty nie jesteś Archaniołem, Kayreno... - szepnęła, udając smutną i zmartwiona, po czym ponownie się zaśmiała. Niczym szaleniec potrzebujący opieki psychiatrycznej.

Kayrena

Postawiła łapę odważnie naprzód.
-Ale nasza przywódczyni żyje! - krzyknęła. Czuła, że jej tętno przyspieszyło. Nie ze strachu.
Ze złości!
-Jestem. - z jej gardła słychać było złowrogi warkot. -Jestem archaniołem. Nie znasz mnie, a moje stado widocznie słabo poznałaś. I zasady rządzące światem zbawionych też. - mówiła teraz zupełnie spokojnie. Patrzyła na ryczące gildię mroku, a za sobą usłyszała głośne warkoty. Ruchem łapy pokazała swoim, by nie zbliżali się do brzegu rzeki, by zachowali spokój.

Rover Va' Makkio

Prychnął pod nosem. Demobny to okropne i wredne stworzenia. ZERO KULTURY!
-Lecz się, anakondo. - wyrwało mu się. ALe musiał to powiedzieć! Znał Anakondę. Zanim ta nie stała się wampirem, była w miarę w porządku. Ale gdy doszła do tych rządnych krwi zwierząt, i gdy pozwoliła się oddać pjjawce, która wysysa z kota ostatnią krople słodkiej posoki... nie, nie mógł tego znieść! Dla niego krew była świętością. I pił tylko krew pochodzącą od naturalnych ofiar!
Jak można było być wampirem.
-Droga pani, Zeyvatirowicze się niecierpliwią... - powiedział, łypiąc okiem na całe stado.

Duma

Biała gepardzica wręcz rwała się do walki! Chciała wbić wiecznie wysunięte pazurki do ciała jednego z tych szatańskich pomiotów. Zatopić kły w barku takiego mutanta. Patrzyła z odrazą na przeciwników. Szczególnie anakonda, której niegdyś pięknie zielony oczy zmieniły się w rządnych bólu i cierpienia krwiste ślepia, wprawiała Dumę o mdłości. Ona jako pierwsza przysunęła się do brzegu, czekajac na znak. Odsunęła się jednak, gdy Rover łypnął w jej stronę okiem. Aż ją zamurowało. Jego masywna sylwetka, jego grzywa, charyzma i odwaga... wszystko jej się w nim podobało!

Anakonda

Zawarczała. Spojrzała z pogardą na Kayrenę i całą jej bandę.
-Znam was lepiej niż myślisz, Kayreno. - powiedziała mimo to spokojnie. Wypuściła głośno powietrze nosem, i uśmiechnęła się, robiąc dobrą minę do złej gry. Lada chwila jej stado mogło rzucic się bez rozkazu na ich armię. A tego to ona nie chciała! Wyszło by, że są barbarzyńcami, jak banda wygnańców z Drugiego Świata. Trzeba było ich trzymac w ryzach!

Kayrena

Zaśmiała się.
-Co wampir, taka zbrukana złem istota, może wiedziec o czystych duszach jakimi są anioły?! - zawołała, doprowadzając się jednak szybko do porządku. Nie wolno jej było zbytnio się unosic! Musi byc spokojną lwicą. Jest w końcu przywódcą, na jej barkach spoczywa cała gildia, życie jej gildiowiczów, z którymi jest przecież bardzo związana.
Spojrzała z wyższością w oczach na całe Kazaayr, po czym zeskoczyła z głazu.
-Myślę, że na tym skończymy naszą rozmowę. - rzuciła głośnym tonem w stronę Anakondy, po czym odwróciła się do niej tyłem i zaczęła wolno podążac w przeciwną stronę.
W stronę jej gildii.

Yukoshi

Chciało jej się śmiac. Ależ te anioły mają tupet! Wywyższają się nad demonami i wampirami! Takie z nich świętoszki?!
Warknęła, gdy ta zeszła z kamienia i ogłosiła, że to koniec spotkania.
Zacisnęła szczęki i, nie czekając na rozkaz "przywódczyni", wbiła pazury w ziemie i odbiła się od podłoża. Wskoczyła do wody i jej łapy zaczęły walczyc z silnym prądem. Przez chwile ryła ziemie, po chwili jednak dno było zbyt głęboko, by chociaż jej pazury go muskały. Dopłynęła kilkanaście sekund później wyskoczyła z wody i z rykiem rzuciła się na jednego z gildiowiczów.

Zazi

Zazi wziął głęboki oddech, aby uspokoić nerwy i czekał na dobry moment, polecenia do ataku. Był zadowolony, że może walczyć po stronie mroku demonów.
- Żyć, znaczy składać ofiarę! - Podniósł głowę, i dumnie wskoczył do wody.
Ruszył za Yukashi, by jej pomóc. Choć nie usłyszał rozkazu.
- Składać ofiarę, znaczy żyć!

Anakonda

Ryknęła. Z całych sił. To, co irytowało ją najbardziej, to ignorancja jej osoby. Są granic, których przekraczac nie wolno.
Kayrena właśnie ją przekroczyła.
Podeszła do samej krawędzi brzegu i z uśmiechem patrzyła, jak najodważniejsza z jej gildii czarna pantera rzuciła się w otchłań bezkresnej wody, by zaatakowac wroga.
-Ojoj, no proszę... - udawała wielkie rozczarowanie i smutek. -Chyba moje demony zerwały się z łańcucha. Trudno! - ryknęła ponownie. -Do ataku! - krzyknęła do wszystkich, po czym wskoczyła w nurt i podobnie jak inni po kilku sekundach znalazła się na drugim brzegu. Jej celem stała się biała gepardzica, najbliżej stojąca.

Rover Va' Makkio

Wszystko działo się bardzo szybko. Rover z początku nie wiedział, co się dzieje. Szybko jednak zrozumiał...
Błyskawicznie rzucił się w stronę Yukoshi. Popchnął barkiem czarną panterę i osłonił jednego z Esweryńskich kotów, stając na dwóch łapach niczym dziki koń i rozkładając swoje anielskie skrzydła na całą objętośc, okazując w ten sposób magowi nocy, że źle robi, zadzierając z nim.
Z impetem wbił pazury w ziemię, porykując groźnie w stronę Yukoshi, jak i napierających wojsk.
-Atakowac! - rzucił do całego Eswerynu.