Wielka rzeka

Kayrena

No prosze. Ledwo się odwróciła, a Kazaayr już wbija im nóż w plecy. To ma byc czyste zagranie, tak? Gdzie ich honor?!
Błyskawicznie odwróciła się i doskoczyła do Anakondy. Była blisko młodego mysliwego, Dumy. Biała gepardzica pewnie by się nie obroniła. Ale Kayrena zdążyła wpic się w jej grzbiet. Wiedziała, że z wampirami i demonami nie można igrac. Ale z aniołami, upadłymi i innymi wysłańcami Eyn też.
Siłą swojego ciała popchnęła Anakondę. Kayrena stała jednak wyprostowana i z zimnym spojrzeniem warczała cicho na przywódczynię Kazaayr.

Zazi

- Potężna siła w Tobie drzemie Rover Va' Makkio, aniele lecz to nie przestraszy demonów mroku!
Z chęcią oddam życie za siły ciemności, niech przodkowie zmarłych moich braci mi pomogą, demony dżungli przybądźcie!
Zazi ruszył ponownie do ataku, chociaż wiedział ze może zginąć, lecz w środku biło twarde serce dżungli, i drzemała w nim wielka siła, a co najważniejsze zręczność.

Nightmare

I ona rzuciła się do wody. Mimo iż bała się trochę tej zimnej rzeczywistości, to dotarła do brzegu. Utraciła połowę energi, ale czując aurę aniołów otrzymała istny zastrzyk energii. Z dzikim szałem i furią zaczęła trzec pazurami kogo popadnie, a wiec demony z jej gildii zapewne mogły poczuc na sobie jej krwawe pazury.
W końcu wskoczyła na jednego z nich. Miał rozłożone skrzydła na maksymalną objętośc i widocznie kogoś osłaniał. Niedaleko niego podnosiła się z upadku Yukoshi. To jeszcze bardziej ją zdenerwowało. Nikt nie może tknąc jej kuzynki.
Przerażająca, chuda postac nie miała zbytnio szans w pojedynkę. Ale nie chciała tchórzyc.

Yukoshi

Już... była blisko jednego z Esweryńczyków. Jednak coś uderzyło ją i zagrodziło droge.
Rover Va' Makkio.
Warknęła i podniosła się. Po chwili leżenia.
-Bronisz swojego? Żałosny aniele... stajesz naprzeciwko maga nocy! - warknęła.

Rover Va' Makkio

Przeszył czarną panterę wzrokiem.
-Tak, bronię. - powiedział spokojnie. -Bronię, bo należy do mojej gildii. DO mojej rodziny. A moim obowiązkiem jest ją chronić! - zacisnął mocno kły. -Widocznie obce ci są jakiekolwiek uczucia, podła kreaturo! - wycedził i uderzył Yukoshi prosto w twarz. Miał to być cios uwłaczniający jej honor. Żeby wiedziała, jaką kreaturą jest. Usłyszał gdzieś za sobą głos innego demona, który przywoływał demony do pomocy. Odwrócił się w jego stronę i rozłożył swoje ogromne skrzydła.
-W takim razie walcz, demonie. - powiedział do niego.

Zazi

- Oczywiście że będę walczył, nie lękam się Ciebie - obcy mi strach, oraz śmierć!
Zazi jak najszybciej tylko mógł ruszył do ataku, chociaż wiedział ze może zginąć z rąk światła, ale czuł ze prowadzi go wielka siła mroku.

Kayrena

Ich było coraz więcej.
Kayrena odskoczyła, unikając ataku ze strony jednego z Kazaayr. Nie widziała, kto jednak wydał ten cios. Odwróciła się szybko i krzyknęła z całych sił "Niech Esweryńskie dusze pokonają istoty z czeluści wzięte! - okrzyk wojenny odbijał się teraz regularnie od pobliskich drzew. Zeyvatiri z jej gildii wykrzykiwali go jeden przez drugiego.

Scarlet

Gdy gdzieś działo się coś ważnego, Scarlet musiała się tam pojawić. W tym przypadku nie było inaczej. Kocica sprytnie zakamuflowała się w pobliskich gęstych, zielonych krzewach i trwała dłuższy czas w bezruchu uważnie obserwując sytuację. Nie bała się, że ktokolwiek ją wykryje, ponieważ wszyscy wydawali się zbyt zajęci walką. Zadowolony uśmieszek wykwitł na pysku samicy. Miała plan. Postanowiła wypatrzeć jakieś luki w zastępach przeciwnika i w ostatniej chwili zaatakować, być może udałoby się jej nawet odwrócić losy bitwy. Myślała nad tym aby poczekać do zmroku, jednakże podczas furii nie rozróżniała wrogów od sprzymierzeńców, a nie chciała dodatkowych komplikacji… A jeśli o komplikacjach mowa. Azazel napalił się na tą całą walkę i z każdą chwilą Scarlet czuła jak narasta w nim irytacja co oznaczało, że ją także ogarniało uczucie złości. Cóż tak to działało gdy umysł był podłączony do wyjątkowo nadpobudliwego demona.
- Wykośmy te cholerne aniołki. Ahh tak bym chciał zatopić kły w ich małych, słodkich szyjkach.– usłyszała w swojej głowie i zacisnęła zęby. Musiała działać zgodnie z planem. Walka bez ładu i składu nie miała sensu, ale cóż miała zrobić gdy mięśnie napinały się na całym ciele, a łapy szykowały się do skoku…
- Jeszcze nie teraz – warknęła mimowolnie i rozpłaszczyła się na ziemi. Cierpliwość. Tak. Cierpliwość zostanie nagrodzona.

Anakonda

Zbesztala siebie w myślach. Była tak blisko Kayreny! Archanioła, którego chciała w końcu dorwac. Wbic się w jej tętnice, poczuc pulsującą krew w pysku. Tak, żeby zmiażdżyc jej gardło... już czuła ten szał, który narastał w jej ciele i jej duszy. Stanęła twardo i spojrzała prosto w jasne oczy lwicy. Teraz na polu bitwy była tylko ona z jej przeciwniczką
-Nareszcie... - sapnęła zdyszana. -Mogę cie wreszcie dobic... - ostatnie słowo powiedziała z bardzo wyróżnionym akcentem. Jej głos był mroczny. I zabójczy. Zwiastowało wielką odwagę no i ochota na walkę...

Duma

Odetchnęła. Była wdzięczna temu, kto jej pomógł. Wstała, mimo szoku jakiego doznała. Odskoczyła od dwóch złączonych wściekle kotów z przeciwnych gildii. Ledwo umknęła od uderzenia pazurami jednego z Aniołów. Widziała to i była w szoku. Do czego to doszło...
Szira, najdroższa nasza przywódczyni, pomóż... - szepnęła, kuląc się. -[b]Proszę, Eyn, najwyżsi bogowie... pomóżcie![/i] - ostatnie zdanie niemal wyrzuciła z siebie.

Amaterasu

Hej ho! Oto i Ami przybyła tutaj, z apteczką i torbą z ziołami na ranę! Oczywiście, stanęła za swoją gildia, i wciągnęła w krzaki krzyczącą w niebogłosy Dumę. Pewnie zwariowała, a może jest ranna. Zakryła jej pyszczek małą łapką, pokazując jej, że nie ma się czego bac i że jest ona w dobrych rękach.
Łapkach, znaczy się.
Wyciągnęła z apteczki zioła i wrzuciła do ciepłego kociołka który umieściła w pobliskim pniu drzewa, po czym zamoczyła kawałek materiału w ciepłym wywarze i pozwoliła powąchac go dumie, a potem umieściła go na jej łebku.
-Już lepiej? - zapytała troskliwym tonem. Duma krwawiła z łapki, więc Ami szybko opatuliła ją bandażem z eukaliptusa.

Zazi

Obserwując uważnie całą sytuacje Zazi szykował się do ataku, w obronie swojej gildii.
- Jestem gotów oddać życie za Kazaayr!
Jego celem był anioł który, piekielnie go rozgniewał.
-Twoje skrzydła nie robią na mnie wrażenia, wasza gildia nie ma z mrokiem żadnych szans! Arrrr!!

Kayrena

Przeszyła wściekłym wzrokiem przeciwniczkę. Wampir grozi jej. ARCHANIOŁOWI!
-Nie masz szans, Anakondo - odpowiedziała. -Jesteś, byłaś jedna z nas. Przeszłaś na złą stronę mocy, zwątpiłaś w moc Eyn... pozwoliłaś, by twoja posoka została wypita przez istotę nieczystę, przez wampira. - jej spokój był wręcz irytujący. Ale taka jest Kayrena, nigdy nie pokaże zdenerwowania. Jej Patronusem jest w końcu ziemia!
Nastroszyła sierść i rozłożyła swoje wielkie, archanielskie skrzydła i przyszykowała się na atak.

Szira De' Lesore

Mrok. Przerażający mrok odwiedził ostatnio całą krainę Reu. Mroczne niebo, które teraz osłane były gwiazdami wiwatującymi nad obiema gildiami. Jak wielcy królowie, którzy oglądali walki na śmierc i życie swoich niewolników, jak oglądały rzeź przynosząca im wszystkim wielką radośc.
Tacy są bogowie.
Cieszą się z ich bólu, cierpienia i nie powodzenia. Każą na siebie czekac wieki, łamiąc swoje własne przykazania i postanowienia. Śmieją się z potyczek swoich własnych... dzieci.
-Wystawiają nas na próbę.
Chłód. Przerażający chłód przeszył karki wszystkich tu obecnych. Nawet demonów, w większości zwykłych przestraszonych młodziaków mających nie więcej niż kilkaset lat.
I zapewne ta częśc, która nigdy w swym mrocznym życiu nie widziała prawdziwej zjawy lub upiora we własnej osobie.
Z początku szarawy dym, który leniwie sunął pomiędzy wszystkich Zeyvatiri, w końcu uformował się w jednym miejscu. Pysk, pierś, brzuch i łapy. Tak, właśnie zobaczyli zjawę. I jej przeraźliwie, lodowe i jasne oczy. I ten mrożący krew w żyłach głos, który mógłby należec do samego szatana.
Spojrzała na wszystkich tu obecnych. Zarówno na Esweryn, którego darzy miłością - kiedyś była wielką przywóczynią Gildii Słońca, szczyciła się mądrością i dużą wiedzą. Z oszpeconym smutkiem spojrzała także na Kazaayr, którego - chcąc nie chcąc - jest cząstką, odkąd Eyn oddała jej cząstke życia po śmierci.
I gdy została zjawą.

Zazi

- Nawet Ja lekko odczuwam stach
Pomyślał Zazi, gdy zauważył Zjawę, i rzekł:
- Przecież jestem demonem, i jak mogę odczuwać strach, skoro sam go daję innym.
może dlatego że Szira dawniej była ze słońca, a w połowie jest i mrokiem.
Lecz i tak Zazi był gotowy do dalszej walki pomiędzy Światłem , Mrokiem.