Złota polana

Hachiko

Nazwa tej polany wzięła się od jej wyglądu. Gdyż cała ta polanka jest pokryta żółto-złotym kwieciem. Gdzie nie gdzie rosną krzaczki z malinami o bardzo słodkim smaku. Bardzo często biegają tu duże króliki i zające.

Yggdrasil

Przyszedł z Sage na grzbiecie, nie pozwalając jej zeskoczyć, dlatego ciągle utrzymywał szybki tryb ruchu. Teraz rany na opuszkach były jednak odkryte. Bolało, lecz uśmiechnął się, bo byli sami. Przeszedł jeszcze kawałek po czym legł za krzakiem malin. W tej gęstwinie roślin trudno było go dostrzec mimo czerwonej barwy futra.
- Jesteśmy sami. - oznajmił, obracając łeb i patrząc na Sage.

Sage

Trawa, maliny.. tu było tak pięknie! Lwica zsunęła się z grzbietu towarzysza, rozglądając się uważnie. Teraz leżała na brzuchu, rozciągnęta na całą długość, machając włosami ilekroć ruszyła łbem w zaciekawieniu nowym otoczeniem. Właściwie zapomniała o tym, że jest tu Yggdrasil. Chciała się nacieszyć dotykiem lata, w końcu wolno się kończy.. Leżąc nieruchomo na złocistych źdźbłach, prezezntowała się wręcz jak Venus z Milo. Ale oczywiście, nie miała o tym bladego pojęcia.

Yggdrasil

Ygg się nie odzywał, leżąc i powoli delektując się obecnością tak pięknej lwicy. I to obok niego! I się całowali! Przytulali! Zastanawiał się, jak rozpocząć rozmowę, którą przerwali nad wodospadem.. Choć.. to była rozmowa? Nie, jednak Ygg chętnie kontynuowałby, skoro uciekli od gapiów.
Postanowił zacząć powoli i niby przypadkiem ich ogony znów znalazły się w jednym miejscu.

Sage

Właśnie językiem skradała krzakom jedną z malinek, które różem zachęcały do zjedzenia ich, a i były też bardzo smaczne, bo słodkie, gdy poczuła obcy dotyk. Na początku trochę się wystraszyła, bo zapomniała, że nie jest tu sama. Zerknęła na swój ogon, a potem na Yggdrasila, zza białych kosmyków włosów. Znów chciał? W zakłopotaniu zgarnęła jeszcze kilka malin łapką, jakby nigdy nic. Poczuła, jak szybciej bije jej serce, ponownie zresztą.

Yggdrasil

Postanowił dać temu spokój, więc podniósł się i zerknął na maliny. Hm.
- Tam skąd pochodzę nie było takich owoców. - tknął jedną malinkę łapą, jednak jej nie zerwał. - Tam rosły.. hm.. winogrona? Chyba tak to się nazywa.
Uśmiechnął się, przez moment znów odpływając myślami, gdy zerknął na jej jeszcze mokre włosy.

Sage

Śledząc wyrocznię wzrokiem, słuchała, co ma do powiedzenia. Koniec jej ogona zaczął się wolno poruszać. - Mój Pan był bardzo łaskaw, dawał nam wiele podobnych frykasów, same maliny także, ale nigdy nie aż tak słodkie - powiedziała, czując jak słodki smak rozpływa się na jej języku. Na wspomnienie o Panu uśmiechnęła się. Był to doprawdy dobry człowiek, zależało mu na zwierzętach, a nie pieniądzach czy dobytku z cyrku, w którym wychowała się szamanka. Nie przypominał w niczym wrednych treserów z bajek dla dzieci.

Yggdrasil

- Nie znałem.. ludzi, tak? Nie znam tych istot, niestety. Aczkolwiek mówisz o nich z wdzięcznością. - zauważył. Cóż, obecnie próbował nawiązać z nią kontakt, ignorując tematy jak: miłość, zauroczenie, przytulanie i całowanie. Choć nie mógł ukryć, że miał na to ochotę. Mógł jednak poczekać.

Sage

- Mama mówiła, że nie wszysy ludzie są tak dobrzy, a my mamy wielkie szczęście, że trafił nam się taki Pan - mówiła, odstawiając na chwilę jedzenie owoców, które tak były dobre, że to było bardzo ciężkie przedsięwzięcie. Zamiast tego, przyglądała się cudnemu samcowi, nie mogąc oderwać od niego rozkochanego wzroku. Może nie mówiła, ani nie robiła zbyt wiele, ale te uczucia wciąż były widoczne, chociażby właśnie w jej oczach.

Yggdrasil

- Lepiej tego nie sprawdzać. - skomentował jedynie jej wypowiedź. Ludzie.. Czuł, że nie pasowali do świata kotowatych. Pozwolił sobie na wzięcie jeden maliny. Była miękka i słodka. Wziął też drugą, podobnie jak kolejne, udając, że nie czuje wzroku Sage na sobie. Potrzebowała przecież odetchnąć od.. tego wszystkiego. Poruszył uszami, które delikatnie odwróciły się do tyłu i zmarszczył nos.

Sage

Może Sage poczuła się bezpieczniej, widząc, że ten nie reaguje. Może trochę. W gruncie rzeczy trochę się zaniepokoiła. Powiedziała coś nie tak, czy co? Źle wygląda? Natychmiast jej głowę zbombardowało kilkanaście pytań o podobnym znaczeniu. A to zakompleksione kocię. Poruszyła puszystymi uszyskami, po czym odwróciła się na plecy, wpatrując się w błękitne niebo nad nimi. Było piękne.

Yggdrasil

Zrobiło się niezręcznie. Czuł to w powietrzu. Delikatnie poruszył ogonem, znów splatając go z ogonem Sage.
- Wtedy nad wodospadem. Mówiłem prawdę. Przepraszam, jeżeli Cię uraziłem. - powiedział cicho, skończywszy swoją porcję malin. Dziwne, ale teraz czuł się onieśmielony, choć wtedy nad wodospadem.. Chociaż nie było tego widać, Ygg lekko się zaczerwienił.

Sage

Na samo wspomnienie zmrużyła oczki, zerknąwszy na Yggdrasilowe kocię. Duże, błękitne, rozmarzone. Jakby były nie z tego świata. Słuchała go z uwagą, a widząc jego reakcję, a raczej reakcję skóry, uśmiechnęła się wstydliwie, za co się zganiła w duchu. Nie powinna. O, nie. Mimo że ten jej dawał tak wyraźne znaki, ona utrzymywała się w swoim przekonaniu. Nie lubiła siebie, swojego wyglądu, charakteru. Była tak nieśmiała i skromna.

Yggdrasil

W pewnym momencie pacnął się w oba policzki łapkami.
- Uśmiechnij się tak jeszcze raz. - poprosił z błyskiem w oczach. Awwww. Sage źle na niego działa. W sensie. Zrobił się bardzo podatny na każdy gest, na każdy jej uśmiech, głos, a przy tym zrobił się okropnie wrażliwy - sądził, że jest zbyt nachalny, zaczepny, może nawet przypominał jej idiotę. Ale jakieś szanse miał. Miał taką nadzieję.

Sage

Na tą wypowiedź zawstydziła się jeszcze bardziej, tym samym nieświadomie rozciągnęła pyszczek w rozbrajającym, uroczym, wstydliwym uśmiechu. Schowała jednak za chwilę po w łapki, odwracając się od Yggdrasila. Ależ ona się rumieni! Z pewnością lew już dobrze wie, o co jej chodzi.. Ta myśl pogrążyła jej pyszczek w jeszcze głębszym odcieniu karmazynu, ukrytego pod przykryciem w postaci zgrabnych łapek. Jej ogon nie ruszał się, a uszy stuliły.